Το κράτος και η κοινωνία του Ισραήλ παράγουν τη βία σαν αναποδογυρισμένη συνείδηση του κόσμου, επειδή κι αυτά είναι ένας ανάποδος κόσμος (karl Marx). Στον ανάποδο κόσμο, ο άνθρωπος δεν έχει ουσία, αφού παραμορφώνεται από την ψευδή συνείδησή του, που δεν έχει κανένα ανθρώπινο πρόσωπο, είναι δηλαδή μία αλλοτριωμένη μορφή, όπου στο όνομα του κράτους και της προστασίας του μπορούν να παραβιάζονται όλες οι αρχές της δυτικής κουλτούρας (ελευθέρια, ισότητα, αδελφότητα).

Σε όλη την ιστορία των διωγμών των Εβραίων στην Ευρώπη, μία τέτοια αντίστοιχη ψευδής συνείδηση επέτρεπε στα χριστιανικά κράτη να δαιμονοποιούν τον Εβραίο σαν το απόλυτο κακό, με αποκορύφωμα την ντροπή του Ολοκαυτώματος.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Η σημερινή απόλυτη ανοχή των ευρωπαϊκών κρατών σε ένα διαρκές έγκλημα, σε ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης και σε ένα γκέτο αντίστοιχο με της Πολωνίας (Γάζα), δεν μπορεί παρά να μοιάζει με την αντίστοιχη σιωπή άλλων κρατών απέναντι στη γερμανική τακτική εξολόθρευσης των Εβραίων. Μοιάζει πως αυτός ο ανάποδος κόσμος επιτρέπει εν ονόματι της ασφάλειας του κράτους να παράγει όση βία θέλει ανεξέλεγκτα και βάρβαρα, σκοτώνοντας χωρίς τιμωρία.

Οι πρακτικές του Ισραήλ αλλά και η τυφλότητα σαν ιδεολογία στην Ευρώπη και στον κόσμο για αυτή την τυφλή βία δεν μπορούν παρά να εξηγηθούν από την απουσία συνείδησης. Ο Άμλετ λέει «με την παράσταση θέλω να πιάσω τη συνείδηση του βασιλιά», υπονοώντας πως η συνείδηση είναι μια συνεχής αναγωγή και παραμόρφωση των ενοχών μας στο θέατρο του παραλόγου των πολιτικών και κρατικών σχέσεων, όπου το ιδιωτικό συμφέρον, δηλαδή το εγωιστικό -άρα επιθετικό και πρωτόγονο ένστικτο του ανθρώπου-, δικαιώνεται και νομιμοποιείται ακόμα και στην ακραία μορφή του φόνου, αφού έχει προηγηθεί αυτό της ληστείας, της περιφρόνησης, της απαξίωσης, της ελάχιστης φυσικής τάξης, που είναι η ζωή.

Οι κοινωνίες, δηλαδή τα συλλογικά υποκείμενα, στη προσπάθειά τους να νομοθετήσουν το κράτος εν δυνάμει δικαίου, έχουν ψηφίσει νόμους για την καταστολή της ατομικής βίας και των συγκρούσεων των ιδιωτικών συμφερόντων, αλλά και των σχέσεων μεταξύ των κρατών, και όμως όλα αυτά παραβιάζονται κατάφορα, προσβάλλοντας την κοινή νοημοσύνη και την ελάχιστη άμυνα της ανθρώπινης ουσίας που είναι η ντροπή, γιατί, αν κάτι διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το ζώο, είναι η σκέψη του θανάτου και η ντροπή για τις ανήθικες ή προσβλητικές πράξεις.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Σήμερα στη περιοχή αυτή δεν σκοτώνεται ο φυσικός άνθρωπος αλλά το φάντασμα της ελευθέριας, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης που ο άνθρωπος παράγει σαν άξιες, για τις οποίες ζει αλλά και πολλές φορές πεθαίνει . Όπως λέει ο Γληνός «ζούμε με μία ιδεολογία και πεθαίνουμε για μία ιδεολογία».

Αναρωτιέμαι, όμως, αν, μαζί με τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν, χάθηκε και το νόημα μιας ζωής, που να αξίζει να τη ζεις και όχι μια ζωή που απλώς σε οδηγεί ξανά στη σκέψη, πώς άραγε να ζήσω, αφού και τους αγγελιαφόρους της ειρήνης (ιερά και προστατευμένα πρόσωπα στον πόλεμο) οι άλλοι τους σκοτώνουν, στο όνομα μιας απίστευτα πρωτόγονης σκέψης, όπου οι φίλοι των αδύνατων και των θυμάτων είναι απλώς εχθρός/οι.

Σε ένα κόσμο ανάποδο, όπου στο όνομα της φοβίας, ο κάθε ξένος είναι βάρβαρος και εχθρός και το παράλογο της υπερβολικής δύναμης να γίνεται λογικό και ανεκτό από την πολιτισμένη κοινότητα, χωρίς την ελάχιστη ντροπή.

Σήμερα εκεί δολοφονείται η ιδέα της ζωής και της ελπίδας, ότι ο άνθρωπος θα μπορέσει εν τέλει να χειραφετηθεί από το παραμορφωμένο τέρας που καταπίνει την εντός του δικαιοσύνη, αφήνοντας την παράλογη βία της καταγωγής μας να στήνει έναν θρόνο, όπου ο άνθρωπος θα είναι χωρίς ουσία και χωρίς ντροπή, ένας υπηρέτης δηλαδή της ανώφελης ζωής, όπου ο θάνατος της συνείδησης κάνει τον φυσικό βιολογικό θάνατο να φαίνεται αθώος, και εν τέλει λιγότερο επώδυνος.
Στο Ισραήλ, σήμερα, δεν σκοτώνουν τα σώματα, σκοτώνουν τη σκέψη, την ιδέα, την ουσία της ζωής, το «σκέφτομαι, άρα υπάρχω» μπορεί σήμερα να γίνει πολύ εύκολα «σκοτώνω, άρα υπάρχω», αλλά και «δεν ντρέπομαι που υπάρχω σε ένα τέτοιο κόσμο ανάποδο».

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης