Τι πήγε στραβά με τη Δημοκρατία μας; 

Tο πολίτευμα της Eλλάδας είναι Προεδρευόμενη Kοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

 Αυτό είναι το πρώτο άρθρο του Συντάγματος. Του καταστατικού χάρτη της Χώρας.
 

  • Έχουμε Βουλή, που βουλεύεται (έστω και με περιορισμένο αριθμό παρόντων, λόγω της μεταδοτικής αρρώστιας COVID-19)
  • Έχουμε Βουλευτές που μας αντιπροσωπεύουν. Έχουμε πολιτικά κόμματα, που ψηφίζουμε. 
  • Έχουμε δικαιοσύνη. Έχουμε Νομοθετική εξουσία. Έχουμε εκτελεστική εξουσία. Έχουμε νόμους.
  • Έχουμε ελευθερία λόγου. Έχουμε ελεύθερο τύπο και ελεύθερα ΜΜΕ: Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

 Τι πάει στραβά με τις ζωές μας;
Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι; 

«Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυβερνά;»
 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ζούμε στην εκτεχνικευμένη εποχή της μετανεωτερικότητας. Στην εποχή της «μετανεωτερικής, (μεταμοντέρνας), κοινωνίας» (postpodern society), όπου ο κόσμος μας και οι ζωές μας χτίζονται, με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και του Νεοφιλελευθερισμού, που οδηγούν στον αποκτηνωμένο φιλοτομαρισμό.
 
Ο άνθρωπος έχει αναγορευθεί σε άτομο, για το οποίο μοναδικός σκοπός δεν είναι το πανάρχαιο: «αμύνεσθαι περί πάτρης» (Ομήρου Ιλιάδα, Μ 241-243) αλλά το: αμύνεσθαι περί πάρτης. Για την πάρτη του ο καθένας.   Έτσι, εμφανίστηκε το τέρας του Μαζανθρώπου, της Μαζοκοινωνίας και της Μαζοδημοκρατίας.
 
Η έννοια άνθρωπος, ως δεύτερο συνθετικό της λέξης μαζάνθρωπος, είναι το συκόφυλλο που κρύβει τον απαίδευτο, αμόρφωτο,  αδιάφορο, απολίτικο, ή κομματικό οπαδό,  φιλοτομαριστή μαζάνθρωπο, ελληναρά με το κούφιο νταηλίκι. 

Η έννοια κοινωνία, ως δεύτερο συνθετικό της λέξης μαζοκοινωνία, είναι το πρόσχημα για το δόγμα της κοινωνίας της ασύδοτης αγοράς τού «ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας», και του αμερικανικής προελεύσεως «φα’ τους, πριν σε φάνε: get them before they get you».
 
Ζούμε σ’ έναν κόσμο, που του στέρησαν το νόημα. Και το μόνο νόημα που απέμεινε είναι το κενό, το οποίο γεμίζουμε με τις άδειες ζωές μας, κάνοντάς το να υπάρχει.  
 
Μια πολύχρωμη κουρελού, που όλα ταιριάζουν με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού, κομπιναδόρικο, κερδώο όλον.
 
Ξεμάθαμε πια ν’ αγαπάμε.
Ο άλλος δεν είναι ο διπλανός, ο συνάνθρωπος αγωνιστής της ζωής, αλλά ο αντίπαλος, ο ανταγωνιστής.
 
Η αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου, έχει εκφυλιστεί σε πραγμάτωση του απόλυτου εγωισμού.
 
Διαφθορά, αμάθεια, πολιτικαντισμός, είναι το τρίπτυχο πάνω στο οποίο βασίζεται και με το οποίο λειτουργεί η νεοφιλελεύθερη κοινωνία.
 
Η διαφθορά, στην κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, δεν είναι πλέον εξοβελιστέα, παράνομη και καταδικαστέα. Είναι  δομικό της συστατικό.
 
Το να είναι κανείς ηθικός, ανιδιοτελής, θεωρείται πολυτέλεια ή και αφέλεια. Και από τους καπάτσους της «αρπαχτής» και «υπέρ πάρτης ο αγών», ο ανιδιοτελής άνθρωπος θεωρείται μαλάκας.
 
Η διαφθορά, θεωρείται μοχλός και αυτονόητο για την άσκηση πολιτικής.
 
Διάφορες διαδικασίες, διασφαλίζουν την μυστικότητα των συναλλαγών.
Το επισήμως οργανωμένο έγκλημα -ο ορισμός της διαφθοράς σε κρατικό επίπεδο-, γίνεται, πλέον, αποδεκτό ως νόμιμη μίζα (προμήθεια λέγεται, επισήμως), με όλα τα παρασκηνιακά προαπαιτούμενα:
 

  • Συνεννοήσεις, συναντήσεις αντιπροσώπων εταιριών με δημοσιογράφους,— η Τέταρτη λεγόμενη, και στις μέρες μας ισχυρότερη, εξουσία, η οποία εξουσιάζει ή/και εκβιάζει τις άλλες τρεις: Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική.
  • Συνεννοήσεις και συναντήσεις πολιτικών, με δημοσιογράφους/ δημιογράφους και σαπιοκοιλιές του άνομου χρήματος, για να προλειανθεί το έδαφος και να καθοριστούν οι όροι και τα μεγέθη της μίζας.
  • Αλλά, και στην καθημερινή ζωή των μαζανθρώπων ελληναράδων, ουδεμία σχέση με πολίτες, η μίζα αποτελεί εργαλείο, κοινώς αποδεκτό, για να κάνει ο μαζάνθρωπος τη δουλειά του, (νόμιμη ή και παράνομη), γρήγορα και άκοπα.

Φακελάκια σε γιατρούς, εφόρους, υπαλλήλους τεχνικών πηρεσιών, καταγγέλλονται. 

Η  διαφθορά παίρνει δύο. Μα είναι  δυο, μα είναι τρείς, μα είναι χίλιοι δεκατρείς.και βάλε… 

«Δεν θα αφήσω πέντε νταβατζήδες και πέντε άλλα κέντρα να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή του τόπου, γιατί είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα. Αρκεί να κάνουμε εμείς τη δουλειά μας ως νομοθέτες και η Δικαιοσύνη τη δική της δουλειά». Κώστα Καραμανλής τότε Πρωθυπουργός, στην Ταβέρνα «Μπαϊρακτάρης.
(Καθημερινή 7/10/2004) 

Κι από τότε μέχρι και σήμερα, όλοι «κάνουν τη «δουλειά» τους…
  
Η αμάθεια, η απαιδευσία, η ομοιόμορφη, μονοσήμαντη, χωρίς κριτική διάσταση σκέψη, η εκτεχνικευμένη παιδεία, χωρίς το προστατευτικό δίχτυ της ανθρωπιστικής παιδείας, αποτελεί επιλεγμένο στόχο στο χωριό της παγκοσμιοποίησης.
 
Και, έτσι,  διασφαλίζεται η υποταγή των στερημένων κριτικής σκέψης, που πορεύονται στον μονόδρομο της παγκοσμιοποιημένης ηλιθιότητας.
 
Παγκοσμιοποιημένη ηλιθιότητα, που εξάγει και επιβάλλει η Μονοκρατορία των ΗΠΑ, (Ηνωμένες Πολιτείες Αποβλάκωσης), που σάπισε πριν καν ωριμάσει.
 
Η αποθέωση της υψηλής τεχνολογίας (high technology), οδήγησε στον μύθο της λυτρωτικής λειτουργίας της τεχνολογίας.  

Ο άνθρωπος, στη λυτρωτική μυθολογία της τεχνοπληροφορικής, απελευθερωμένος από την δουλεία της δουλειάς, θα αναζητήσει, θα ανακαλύψει  και θα πραγματοποιήσει τις δημιουργικές του δυνατότητες.
 
Ασφαλώς, και η ανθρώπινη εργασία παίρνει νέες μορφές στην τεχνοκρατούμενη μετανεωτερική κοινωνία. Η χειρωνακτική της μορφή περιορίζεται, και η εργασία καθίσταται άυλη, προσφερόμενη μέσα από τα μπιτ του διαδικτύου και του παγκόσμιου ιστού (www: world wide web.)
 
Εν τούτοις, η ουσία  παραμένει αναλλοίωτη. Κάποιοι, ελάχιστοι, κάτοχοι των μέσων παραγωγής, καρπούνται την υπεραξία της ανθρώπινης εργασίας, που βρίσκεται ενσωματωμένη στο παντός είδους εμπόρευμα, είτε πρόκειται για μηχανές, είτε για μικροτσίπς.
 
Το άυλο κεφάλαιο, παγκοσμιοποιημένο, κάτοχος των μέσων παραγωγής με τη νέα μορφή, (προσοδοφόροι διαδικτυακοί κόμβοι), επιβάλλει στο  νέο προλεταριάτο της άυλης εργασίας, τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας για την παραγωγή πλούτου που καρπούνται, αχόρταγοι οι κηφήνες της εύφορης πεδιάδας.
 
Και η  εξουσία παραμένοντας στα χέρια της πολιτικής, με τη χρήση και την χειραγώγηση της τεχνοπληροφορίας, διαχειρίζεται τις τύχες των ανθρώπων, διακηρύσσοντας το αναπόφευκτο της εκτεχνικευμένης ανθρωπότητας.
 
Η παγκοσμιοποίηση, πλέον, δεν υπακούει σε κανένα νόμο διεθνούς δικαίου. Αντιθέτως,  δημιουργεί η ίδια νόμους, που τους επιβάλλει δια της πυγμής.  
 
Ο μεταμοντέρονος άνθρωπος, ζει σ’ έναν κόσμο που κύρια χαρακτηριστικά του είναι ο εκχρηματισμός της ανθρώπινης ύπαρξης και η εκτεχνίκευση της κοινωνίας.

 Το ανθρώπινο πρόσωπο απέκτησε το σχήμα του ευρώ, του δολαρίου, του γιεν.
 
Είναι ένας κόσμος στερημένος  από τις θεμελιώδεις  αξίες, της Παράδοσης, του Έθνους, της Φιλίας, της Αλληλεγγύης.
 
Η επιβίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εξαρτάται από την ύπαρξη πλήρως και σωστά ενημερωμένων πολιτών.
 
Στην αρχαία αγορά της άμεσης δημοκρατίας του «τις βούλεται αγορεύειν», ο πολίτης ήταν υπεύθυνος και για την πρόταση νόμων και για την τήρησή τους.  Ο Αθηναίος της Πνύκας, όπου συνεδρίαζε ο Δήμος, είχε δικαίωμα να προτείνει νόμους στην εκκλησία του Δήμου. 

Αλλά για να ανακόψει την αυθαίρετη και εκ του πονηρού, μερικές φορές, κατάθεση νόμων, θέσπισε, ο ίδιος ο Δήμος, την «γραφήν παρανόμων».
 
Δηλαδή, επέβαλε αυστηρές ποινές τόσο στους προτείνοντες, όσο και στους αξιωματούχους, που, από αβλεψία ή σκοπίμως, επέτρεπαν την  ψήφιση «κακών» νόμων.
 
Από αυτήν την δημοκρατία των υπεύθυνων πολιτών, περάσαμε σήμερα στη δημοκρατία της τηλεοπτικής, πληροφόρησης. «Αν δεν το δείξει η τηλεόραση δεν υπάρχει».

Η αμφισβήτηση, είναι το κύριο όπλο του Πολίτη-Οπλίτη στη μάχη του να διασώσει την ανθρωπιά του, μέσα σε έναν κόσμο απάνθρωπο. 

Οι αντίθετοι, όμως,  οι μη δεχόμενοι να ζήσουν ως ανθρωπάρια, υπηρέτες υπανθρώπων και των συμφερόντων τους, Αυτοί, πρέπει να εξουδετερωθούν. Να αναγκαστούν να σιωπήσουν. 

Και επειδή, δεν είναι δυνατόν να τους σωπάσουν με επιχειρήματα, τα οποία στερούνται, καταφεύγουν σ’ αυτό, που ως κουτοπόνηροι, θρασύδειλοι,  γνωρίζουν καλύτερα: 

Τη διαστροφή των θέσεων αυτού,  ο οποίος αμφισβητεί. 
Όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους ή τους αμφισβητεί, τον θέλει, η συμμορία των νταβατζήδων του λαού, γραφικό, ιδιόρρυθμο, φρενοβλαβή, προσπαθώντας έτσι να τον περιθωριοποιήσει. 

Γνωστές τακτικές, γνωστών τακτικιστών της τακτικής του λασπώματος. 

Η ελεύθερη σκέψη, δεν φοβάται μήπως την θέσουν εκτός νόμου. 
Τη διαστροφή της, από τους νταβατζήδες της σκέψης και του λαού, φοβάται. 

Το σύστημα εξουσίας, με τον μανδύα της δημοκρατικής νομιμοποίησης (εκπροσώπηση του λαού, την οποία υποκλέπτουν δια δολίων μεθόδων διατηρώντας τον λαό σκοπίμως σε επίπεδο αδυναμίας κρίσης και επιλογής) διαφέρει, κατά τον Δημήτρη Τσάτσο, από τις εμπορικές επιχειρήσεις μόνον ως προς το κόστος διαφήμισής του. 

«Η διαφήμιση των υποψηφίων βουλευτών είναι ακριβότερη από την διαφήμιση άλλων προϊόντων, ιδίως όταν η συμφωνία με τη διαφημιστική εταιρία περιλαμβάνει την υποχρέωση να σε εκλέξει βουλευτή», γράφει.

Αμφισβητούμε, αυτό που καθημερινά βιώνουμε, ως αλλοιωμένη και στρεβλή εφαρμογή των θεσμών και της Δημοκρατίας. 

Καταγγέλλουμε, την απαξίωση των θεσμών και την κατάντια τους σε ψευδεπίγραφη ταμπέλα, και άλλοθι για την αναπαραγωγή και την ανακήρυξη της μετριοκρατίας σε μέτρο των πάντων. 

Το κατεστημένο, (οι λίγοι με την πολλή δύναμη), για να διατηρήσει τα άνομα προνόμιά του επαινεί, αμείβει και παράγει σφουγγοκωλαρίους, κωλορεβερέντζηδες, οσφυοκάμπτες και γυμνοσάλιαγκες, που σκαρφαλώνουν στην κορυφή έρποντας, γλείφοντας, και με τα κέρατά τους. 

Έτσι κλωνοποιείται (αναπαράγεται με κλωνοποίηση. Θυμάστε το πρόβατο τη Ντόλυ;) η μετριοκρατία, κλονίζοντας και περιθωριοποιώντας  την αξιοκρατία.  

Ασυστόλως, επικαλούμενοι την «προοδευτικότητα» του εκσυγχρονισμού ή του νεοφιλελευθερισμού, η «μαφία» του κατεστημένου  διαμορφώνει τις συνθήκες όπου οι «μαζάνθρωποι» αναγνωρίζουν, σε αυτό που τους επιβάλουν να θέλουν, αυτό που θέλουν. 

Είσαι ελεύθερος να μιλάς, αλλά να μόνο όταν συμφωνείς μαζί μας. 

Είσαι ελεύθερος να επιλέγεις, αλλά μόνο μεταξύ ημών, που γνωρίζουμε την αλήθεια και το συμφέρον σου.

Ξεκατινιάσου στην τηλεόραση, βγάλε τα δυσώδη απωθημένα σου σε δημόσια θέα, διασκέδασε όσο θέλεις. 

Αλλά, άκου ανθρωπάκο. 

Μη θίγεις τα κακώς κείμενα.  Εσύ δεν ξέρεις. Εμείς ξέρουμε. 
Γι’ αυτό διαλέγουμε για σένα, πριν από εσένα. Και θα σου αρέσει αυτό που σου διαλέξαμε. 

Γιατί εμείς ξέρουμε τι θέλεις, αφού εμείς διαμορφώνουμε τις επιθυμίες σου, την αισθητική σου, τα γούστα σου. Το κοινωνικό σου πρόσωπο. 

Αν παρ’ όλα αυτά, εσύ επιμένεις να αμφισβητείς τα ανύπαρκτα θεμέλια του οικοδομήματός μας, εντάξει, δημοκρατία έχουμε, μπορείς να λες ότι θέλεις. 
Αλλά πρόσεξε, μπορεί να βγεις τρελός, παράξενος, ιδιόρρυθμος, ή και πράκτορας. 

Κάτσε λοιπόν στ’ αυγά σου. Ωραία και ζεστή είναι η λάσπη των περιττωμάτων σου και των δικών μας. Τι θες τώρα, ν αλλάξεις τον κόσμο; Μην ονειροβατείς.

Εμείς έχουμε αναλάβει την ευθύνη για τα ουσιώδη, και σε βεβαιώνουμε, ότι  είναι αβάσταχτη αυτή η ευθύνη για τους αδύνατους ώμους σου. 

Για το καλό σου πασχίζουμε. 

Εσύ, πειθήνιος ψηφοφόρος, ψήφιζε κάθε τέσσερα χρόνια, για να έχεις την ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά, και ενημερώσου από τα ΜΜΕ (Μέσα μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), στα οποία εμείς υπαγορεύουμε τι θα σου πουν, ώστε να είσαι καλός και παραγωγικός «πολίτης.» 

Και θα είσαι καλός και παραγωγικός «πολίτης»,  όταν αποκτήσεις το «πιστοποιητικό υγιών ευρωπαϊκών, νεοφιλελεύθερων φρονημάτων» το οποίο μόνο εμείς εκδίδουμε.

Ασφαλώς και μια κραυγή, μια γνώμη, ένα βιβλίο δεν αλλάζει τον κόσμο. Διαφοροποιεί όμως και οριοθετεί αυτόν που διατυπώνει την διαφορετική γνώμη. 

Η συζήτηση, ουσιαστικά συν-ζήτηση, αναζήτηση μαζί με το άλλον, στους καιρούς μας φαίνεται αδύνατη. 

Με όσους διαφωνείς, δεν έχει νόημα να συζητήσεις, και με όσους συμφωνείς, δεν είναι ανάγκη, γράφει ο Κονδύλης.  

Ας συγκρουστούμε, λοιπόν, τότε. 
«Πάντα κατ’ έριν γίγνονται… παιδός η βασιληίη» 
(Ηράκλειτος)  

Ας συγκρουστούμε, διατυπώνοντας λόγο σε ώτα μη ακουόντων. 

«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται η λέξεις» (Μανώλης Αναγνωστάκης). Για να τις νοιώθουν οι χοντρόπετσοι. 

Λοιπόν, Θα «γράφουμε ποιήματα άνετα και αναπαυτικά για όλες τις εξουσίες»; (Αναγνωστάκης) 

Ή «δύσκολο πια να χαμηλώσουμε»,
θα κραυγάζουμε την αλήθεια μας, για να κριθεί, γνωρίζοντας, 

πως Και λάθος να έχουμε, 
αυτοί, οι λίγοι με την πολλή δύναμη, έχουν άδικο. 

Πολλοί διαπιστώνουν, ότι το πολιτικό μας σύστημα ευρίσκεται σε κρίση. 
Και παρουσιάζεται πλέον, κορδακιζόμενο, με την δυσειδή, απεχθή, ολοκληρωτική μορφή του ως 
Κράτος αδηφάγων και ασυστόλων κώλων.
 
Και αυτοί που το υπηρετούν απροσχημάτιστα, που το βοηθούν να αναπτυχθεί, φριχτή Λερναία Ύδρα, καμώνονται πως εκπλήσσονται. 
 
Και οι λαομπαίχτες, ζητούν την συνδρομή του λαού, που την πνευματική του δύναμη φρόντισαν να την ευνουχίσουν, με τις κοπριές των «πρωϊνάδικων», των ριαλιτοπαίχνιδων, της γυάλινης τηλεπαραμύθας. 
 
«Μην παίρνετε ναρκωτικά. Με την TV, μαστουρώνεις καλλίτερα» 
  
Ζητείται ελπίς και πολιτική.
  
«Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά.
 
Ήταν ωραία τα μάτια σου
Μα δεν ήξερες πού να κοιτάξεις
 
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν᾿ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει.
 
Λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
(Γ. Σεφέρης)
 
Θάρρος χρειάζεται. Το αύριο θα είναι καλλίτερο.

Μα αυτό το αύριο δεν θα έρθει μόνο του.

Άκου ανθρωπάκο
«Είτε φταις είτε όχι
Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις
Θα πεθάνεις».
(Μπέρτολντ Μπρεχτ)

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης